Σε αυτό το μαγευτικό έργο ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με μία σκηνή που συνδυάζει άψογα την ηρεμία της φύσης και την αρχιτεκτονική κομψότητα των ισπανικών αυλών. Στο κέντρο της εικόνας βρίσκεται μία ελαφρώς φωτισμένη κρήνη, που με το ήρεμο ρεύμα του νερού της προσκαλεί τον θεατή να σταματήσει. Γύρω από την κρήνη, οι τοίχοι με υφή είναι καλυμμένοι με έντονα φυλλώματα, υπονοώντας τη ζεστασιά και τη ζωτικότητα των ανδαλουσιανών κήπων. Η λεπτή χρήση του φωτός συλλαμβάνει την ουσία μιας ήρεμης απογευματινής ώρας, όπου οι σκιές παίζουν απαλά πάνω σε ξύλινες παγκάκια και πλακόστρωτα, ψιθυρίζοντας ιστορίες των παρελθόντων στιγμών.

Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μία υποτονική αλλά πλούσια παλέτα χρωμάτων – απαλές γήινες αποχρώσεις από τερακότα και απαλά πράσινα συνυπάρχουν σε αρμονία, απεικονίζοντας μια ατμόσφαιρα που αισθάνεται ταυτόχρονα οικεία και εκτενή. Μπορεί κανείς σχεδόν να ακούσει τον ψιθυριστό ήχο των φύλλων και το απαλό γουργουρητό του νερού, προκαλώντας ένα αίσθημα ειρήνης και γαλήνης. Ιστορικά, αυτή η περίοδος υπήρξε μάρτυρας της αναβίωσης του ενδιαφέροντος για τον ιμπρεσιονισμό, και η τεχνική του Σορόλλα αντικατοπτρίζει την επίδραση της σύλληψης του φωτός και της ατμόσφαιρας. Αυτό το έργο έχει σημαντική καλλιτεχνική αξία, όχι μόνον ως αναπαράσταση ενός φυσικού χώρου, αλλά και ως μία ειλικρινής αφιέρωση στην ομορφιά και τη γοητεία ενός ήσυχου καταφύγιου, αποτυπώνοντας την ουσία της ισπανικής κουλτούρας και τη χαρά που εντοπίζεται στην απλότητα της φύσης.