W tym czarującym dziele widz styka się ze sceną, która w doskonały sposób łączy spokój natury z architektoniczną elegancją hiszpańskich dziedzińców. W centrum obrazu znajduje się delikatnie oświetlona fontanna, która swoimi łagodnymi strumieniami wody zaprasza widza do zatrzymania się. Wokół fontanny teksturowane mury pokryte żywą roślinnością sugerują ciepło i witalność andaluzyjskich ogrodów. Subtelne użycie światła uchwyca istotę spokojnego popołudnia, gdzie cienie delikatnie bawią się na drewnianych ławkach i wyłożonych kamieniach, szepcząc historie z minionych chwil.

Artysta korzysta z subtelnej, ale bogatej palety kolorów — miękkie ziemiste odcienie terakoty i stonowane zielenie harmonią współistnieją, reprezentując atmosferę, która wydaje się zarówno intymna, jak i rozległa. Można prawie usłyszeć szelest liści i delikatne pluskanie wody, przywołując poczucie pokoju i sereny. Z perspektywy historycznej ten okres był świadkiem odrodzenia zainteresowania impresjonizmem, a technika Sorolli odzwierciedla wpływ uchwycenia światła i atmosfery. To dzieło ma duże znaczenie artystyczne, nie tylko jako przedstawienie fizycznej przestrzeni, ale także jako szczery hołd dla piękna i uroku spokojnej przystani, podsumowującej istotę kultury hiszpańskiej i radość znalezioną w prostocie natury.