W tej zniewalającej pracy rozwija się spokojna scena, dominowana przez błyszczącą powierzchnię stawu, której woda działa jak lustro, odbijając efemeryczną urodę natury. Miękkie pociągnięcia pastelowego niebieskiego i zielonego przeplatają się z ciepłymi akcentami żółtego i różowego, oferując poczucie harmonii i spokoju. Liście lilii wodnych delikatnie podtrzymują delikatne kwiaty, wydające się unosić na powierzchni; nadają powiew elegancji, zapraszając widza do zatrzymania się i refleksji nad daną chwilą. Subtelne połączenie kolorów wywołuje oniryczną atmosferę, podczas gdy interakcja światła i cienia stwarza taniec na płótnie, szepcząc sekrety spokoju. Wygląda na to, że czas się zatrzymał, pozwalając na introspekcję w poezji natury.

Głęboko zanurzony w stylu impresjonistycznym, techniki takie jak szybkie ruchy pędzla i nakładanie kolorów ujawniają niezłomne zauroczenie Moneta światłem. Kompozycja prowadzi wzrok od pierwszego planu, gdzie żywe lilie wodne unoszą się, przez medytacyjne głębie niebieskiego, prowadząc do eterycznych odbić drzew i nieba powyżej. Ta pomyślna aranżacja nie tylko zakotwicza widza, ale także tworzy harmonijny rytm, przyciągając zmysły. Historycznie, te dzieło współzawodniczy z końcem XIX wieku, czasem zmian w percepcji sztuki, przesuwając się w stronę uznania wrażeń zamiast sztywnych form, cementując znaczenie Moneta w tej rewolucyjnej zmianie w świecie sztuki.