Bu büyüleyici resimde, bir yağmurlu günün özüdür kırsal bir manzarayı sarmalayan özgünlük, Van Gogh'un doğal dünyayı duygusal merceğinden nasıl yorumladığını ortaya koymaktadır. Dönüşen sarı ve yeşil tonlarında fırça darbeleri ile boyanmış tarlalar, gri bir gökyüzünün altında akarken, yağmurun yumuşak ritmi neredeyse duyuluyor—tuvalde dans eden doğanın fısıldamasıdır. Dalgalı tepeler ve buğdayın geniş alanlarında bekleyen mütevazı evler görünmektedir; hem cazip hem de melankolik bir şekilde. Ağaçlar, mavi ve yeşil tonlarının çeşitli tonlarıyla nöbet tutar gibi yükselirken, bu ıslak günün sakin ama kasvetli atmosferini vurgulamakta, derin bir nostalji ve düşünce hissini uyandırmaktadır.

Van Gogh'un buradaki tekniği muazzam, kalın fırça darbeleri esere dinamik bir hareket kalitesi kazandırıyor, duyguyu, sanki manzara nefes alıyormuş gibi yakalıyor. Soğuk renklerin baskınlığı—mavi tonlarının altın renkle uyum içinde olması—eserin duygusal derinliğini daha da artırıyor. Bu manzara içinde, sakinlik ve karışıklık arasında bir gerilim var, bu da sanatçının kendi ruh halinin mükemmel bir yansıması. Son birkaç ayında yaratılan bu eser, sadece doğa ile derin bir bağını yansıtmakla kalmaz, aynı zamanda onun son yıllarını belirleyen içsel mücadeleleri de açığa çıkaran, basit bir sahnenin tasvirini güzellik ve umutsuzluk arasında duygusal bir anlatıma dönüştüren bir eserdir.