Bu dokunaklı tablodan izleyiciler, Ağlama Duvarı'nın huzurlu atmosferine çekilmektedir; burada yalnız bir figura, yaşlı taşların önünde duruyor; bir adanmışlık ve düşüncelilik sembolü olarak karşımıza çıkıyor. Akıcı yeşil bir ceket ve yüksek siyah bir şapka giymiş olan bu adam, bir dua içinde görünüyor, elleri zarif bir şekilde konumlanmış, adeta antik duvarda en derin acılarını iletmek ister gibi. Hava koşullarına maruz kalmış taşlar, yumuşak dokuları ve hafif aşınmaları ile zamanın geçişini çok iyi yansıtmakta ve figür ile yüzyıllar boyunca tarihi ve özlemi gözlemleyen bu anıt arasındaki diyalogu oluşturuyor.

Sıcak renk paleti, sahneyi zeytin renkleri ve leylak tonları ile etkisi altına almış; bu da ona zamansız bir kalite kazandırıyor. Taşların çatlaklarından ince şekilde yeşil renkler sarkarak, devasa bir sessizliği parçalamakta ve bu noktada bir yaşam tohumunun varlığını hissettirmektedir. Kompozisyon ustaca dengelenmiş; duvar tuvali eşit şekilde kaplarken, izleyiciyi her bir oluk ve oyulmuş izi keşfetmeye davet ediyor; bu arada figura sessizce yan tarafta durarak, kendi varlığının çok daha büyüğü karşısında bir tevazu sergiliyor. Bu yapıtın duygusal etkisi derin; umudun, hatıranın ve insan ruhunun kalıcı özünü yakalayarak, tarihi bir bağlamda bir adam ve inancı arasında duygusal bir an sunuyor.