Bu büyüleyici eserde, duygu ve yaratıcılık muhteşem bir şekilde iç içe geçiyor. Sahne, bir sanatçının stüdyosunda, yaratıcı bir coşku atmosferi içinde geçiyor. Bir heykeltıraş, bir sehpanın üzerine çıkarak, Galatea'nın heykeline doğru eğilmiş; sanki gözlerimizin önünde hayat buluyormuş gibi. Aralarındaki nazik sarılma çok şey ifade ediyor; onun tutkulu aşk ifadesi, sıradan bir yaratımın ötesine geçen bir alanda çakışıyor. Heykeltıraşın sıcaklığı ile Galatea'nın soğuk ve saf mermer formu arasındaki zıtlık, derin bir özlem ve arzuların duygusunu uyandırıyor; neredeyse sanatı cansız bir nesne olarak ve duyguların ve arzuların taşıyıcısı olarak deneyimlediğimiz gerilim hissediliyor.

Kompozisyon ışık ve gölge arasındaki etkileşimle belirginleşiyor, bu da izleyicinin gözünü ön plandaki figürlere çekerken, stüdyoda dağılmış çeşitli sanatsal unsurları ince bir şekilde vurguluyor. Arka plandaki yumuşak toprak tonları, Galatea'nın cildinin ışık saçarak parlayan kalitesi ile keskin bir karşıtlık oluşturuyor; onu doğaüstü bir parıltıya sarıyor. Burada, sanatçının fırça çalışması ustaca uyum sağlıyor; bu mitolojik anlatımda tutku ve yaratıcılığın özünü yakalıyor; bizi bu duygusal sarılmanın derinliklerine çekiyor. Sanatçının eserine aşık olup olmadığını, yoksa Galatea'nın kendi hayatına sahip olduğunu düşünmeden edemiyoruz; İlhamın basit gerçeklikten zaferi olarak somut bir biçimde ortaya çıkıp çıkmadığını merak ediyoruz.