Canlı sahne, tam çiçek açmış bir bahçenin çiçeklenme özgürlüğü ile dolup taşmakta. Kırmızı, pembe, sarı ve turuncu gölgelerindeki zinya çiçekleri ağırlıklı olarak, zengin dokuların oluşturduğu bir dokuma meydana getiriyor ve izleyicileri bu hareketli doğal dünyaya dalmaya davet ediyor. Arka planda, bir pencereye sahip olan bir yapı, belki de bir kadının çalıştığı ya da sessiz düşüncelerinin tadını çıkardığına dair ipuçları veriyor; bu, doğanın görkemiyle insan varlığı arasındaki dengeyi hatırlatıyor. Kompozisyon zarif bir şekilde akıyor ve gözleri canlı ön plandan, arka planda yumuşak bir şekilde tasvir edilen yapılar üzerinden yönlendiriyor ve derinlik ve perspektif hissi yaratıyor; bu tamamen yeryüzüne bağlı.

Sanatçı, cesur fırça çalışmaları ve canlı bir palet kullanarak, duygusal bir etki yaratıyor ve her çiçeğin canlı görünmesini sağlıyor. Parlak sarı ve kırmızılar, derin yeşillere karşı oynayarak, sıcaklık ve neredeyse elle tutulur bir organik neşe uyandırıyor; sanki arıların vızıldamasını ve yaprakların hışırtısını duyabiliyormuşuz gibi. Tarihsel olarak bu parça bir doğalizm dönemini temsil ediyor ve manzaralar konusundaki derin bir takdiri yansıtıyor; çalkantılı bir dönemde doğada bulunan huzuru yakalıyor. Böylece, güzelliğin iyileştirici gücü ve insan ruhunun çevresiyle olan bağlantısını doğrulayan bir kanıt olarak da yükseliyor.