Sanat eseri, kanvas üzerinde dans eder gibi görünen yeşilliklerle dolu geniş bir alan açarak izleyicileri huzurlu, dokusuyla ve yaşam dolu bir bahçeye davet ediyor. Bu yemyeşil ortamda, nazik beyaz kelebekler yavaşça otların arasında uçarak, geçici varlıkları sahneye ruhsal bir özellik katıyor. Fırça darbeleri, yumuşak bir meltemin bitkileri nazikçe sallamasını taklit eden akıcı bir hareketi tasvir ediyor. Karanlık ve dokulu yapraklardan, daha açık ve neredeyse parlayan uçlara kadar her bir yeşil kıvrım, doğanın özünü yakalama tutkusunu vurguluyor.

Bu parça, Van Gogh'un duygusal yoğunluğuyla doludur ve sadece doğayla olan kişisel ilişkisini değil, aynı zamanda yenilikçi tekniklerini de yansıtır. Kalın bir boya uygulaması, dokunsal bir nitelik oluşturarak dokunmak Gittirir. Kompozisyon, görünüşte karmaşık olmasına rağmen, gözleri yeşil ve mavi bir yol boyunca yönlendiren uyumlu bir akışa sahiptir, sanatçının yaşamın en basit biçimlerinde güzellik bulma yeteneğini vurgular. Bahçenin bir tasviri olmanın ötesinde, Van Gogh'un fırtınalı ruhuna bir bakış sunuyor; burada mutluluk ve hüzün doğanın sükuneti içinde birleşiyor. Bu eser, Van Gogh'un sanatsal anlamının bir kanıtıdır, kişisel mücadelelerinin ortasında doğayla derin bir bağlantısını gösterir.