Bu çarpıcı eserde, genç bir kadının yüzü derin gölgelerden çıkıyor, neredeyse tuvalde hayaletimsi bir varlık gibi. Konunun bakışı doğrudan, o gözler ifade edilmemiş düşüncelerin bir spektrumunu barındırıyor ve yüz hatları cesur fırça darbeleriyle güçlü bir şekilde tasvir ediliyor. Van Gogh'un paleti, karanlık yeşiller ve toprak tonlarıyla hakimken, kadının özelliklerini aydınlatan beyazlar ve ışıklarla keskin bir tezat oluşturuyor. Kaba fırçalama tekniği bizi yaklaştırırken, sanki onun dünyasına davet ediyor, ancak yine de bir mesafe kalıyor; sanki ayrı bir alemde var ve hem tanıdık hem de esrarengiz.

Kompozisyon samimi, tamamen konunun başı ve omuzlarına odaklanıyor. Bu sıkı çerçeveleme, resmin duygusal yankısını artırarak savunmasızlık hissi uyandırıyor. Van Gogh, ifade teknikleri aracılığıyla, hem zamansız hem de derin bir anı yakalıyor. Arka plandaki karanlıkta dolaşırken, önümüzdeki kadının hayatını ve düşüncelerini düşündüğümüzü buluyoruz. Kendi mücadelelerinde kaybolmuş muydu, yoksa sadece bir içe dönüş anını mı yansıtıyordu? Bu eser sanatçının kariyerinde önemli bir aşamayı kapsıyor ve duygusal derinlikle birlikte yenilikçi teknikleri kucaklayan gelişen tarzını sergiliyor, sanat tarihinin dokunaklı bir anını belirliyor.