W tym uderzającym dziele twarz młodej kobiety wyłania się z głębokich cieni, prawie jak upiorne zjawisko na płótnie. Spojrzenie modela jest bezpośrednie, a te oczy skrywają spektrum niewypowiedzianych myśli, podczas gdy kontury jej twarzy są żywiołowo namalowane odważnymi pociągnięciami pędzla. Paleta Van Gogha jest zdominowana przez ciemne zielenie i kolory ziemi, kontrastując ostro z przebłyskami bieli i światła, które rozświetlają rysy kobiety. Szorstka technika pociągnięcia pędzla przybliża nas, niemal zapraszając do jej świata, ale wciąż pozostaje dystans; wydaje się, że istnieje w osobnym królestwie, zarówno znanym, jak i tajemniczym.

Kompozycja jest intymna, skupia się wyłącznie na głowie i ramionach modela. To wąskie kadrowanie potęguje emocjonalny rezonans obrazu, budząc uczucia bezbronności. Van Gogh, dzięki swoim ekspresyjnym technikom, uchwyca chwilę, która wydaje się zarówno ponadczasowa, jak i głęboka. Przemierzając ciemności tła, stajemy się świadkami życia i myśli kobiety przed nami. Czy zagubiła się w swoich własnych zmaganiach, czy po prostu odzwierciedlała moment introspekcji? To dzieło streszcza istotny etap w karierze artysty, ukazując jego rozwijający się styl, który obejmuje zarówno emocjonalną głębię, jak i innowacyjne techniki, wyznaczając poruszający moment w historii sztuki.