W tej imponującej pracy scenę umieszczono w świecie, który wydaje się zarówno intymny, jak i obcy; atmosferze przesiąkniętej niepokojącym napięciem. Po lewej, figura w cieniu zajmuje pierwszoplanowe miejsce, jej cechy są spowite pod maskowatym wyrazem, co może wywołać dreszcze. Są ubrani w ciemne, formalne ubrania, co sugeruje głębokie poczucie żalu lub być może oczekiwań społecznych. Wokół nich grupa poważnych postaci w podobnych strojach łączy się z tłem. Zgaszona paleta kolorów, zdominowana przez głębokie czernie i ziemiste odcienie, otula widza melancholijnym uściskiem, podczas gdy akcenty zieleni sugerują życie poza powagą. Pociągnięcia pędzla są ekspresyjne i teksturowane, nadając postaciom niemal duchową jakość, jakby były uwięzione pomiędzy światami—tu i nie tu.

Duchowy wpływ tego dzieła jest widoczny; wywołuje uczucia izolacji wśród grupy, która powinna być pocieszająca, ale wydaje się emocjonalnie odległa. Można usłyszeć stłumione szepty postaci i poczuć przytłaczającą wagę ciszy, wypełniającą powietrze. Nawet gdy malowidło przedstawia grupę, podkreśla indywidualne doświadczenie jednej—zamaskowanej postaci—głęboki przypomnienie o stracie i społecznych rolach. Dzieło Muncha głęboko współbrzmi w kontekście historycznym początków XX wieku, czasami bogatym w egzystencjalne rozważania i zmagania z ludzkimi emocjami. To dzieło nie tylko ukazuje nowatorskie techniki Muncha, ale także stanowi monumentalne badanie żalu, tożsamości i ludzkiego stanu.