Het kunstwerk ontvouwt zich in een uitgebreide reeks groene tinten die lijken te dansen op het doek, waardoor kijkers worden uitgenodigd in een serene tuin vol textuur en leven. Binnen deze weelderige omgeving fladderen delicate witte vlinders zachtjes tussen het gras, hun efemere aanwezigheid voegt een etherische kwaliteit aan de scène toe. De vloeiende penseelstreken evoceren een ritmische beweging die het zachte wiegen van flora repliceert onder de aanraking van een lichte bries. Elke werveling van groen - van de donkerdere, textuurachtige bladeren tot de lichtere, bijna stralende punten - spreekt boekdelen over de passie van de kunstenaar om de essentie van de natuur in al zijn pracht vast te leggen.

Dit stuk, doordrenkt van Van Goghs emotionele intensiteit, weerspiegelt niet alleen zijn persoonlijke relatie met de natuur, maar ook zijn innovatieve technieken. De impastotechniek is hier duidelijk zichtbaar; dikke toepassingen van verf creëren een tastbare kwaliteit die uitnodigt tot aanraken. De compositie, hoewel ogenschijnlijk chaotisch, heeft een harmonieuze flow, die het oog langs een pad van groen en blauw leidt, wat de kunstenaar zijn vermogen benadrukt om schoonheid te vinden in de eenvoudigste vormen van het leven. Meer dan alleen een afbeelden van een tuin, biedt het een glimp van Van Goghs onstuimige geest, waar vreugde en verdriet samenkomen in de sereniteit van de natuur. Dit werk is een bewijs van Van Goghs belangrijke artistieke betekenis, die zijn diepe verbinding met de natuurlijke wereld toont te midden van zijn persoonlijke worstelingen.