Bu dokunaklı sahnede, izleyiciyi saran kasvetli bir atmosfer içinde Andromakhe—derin bir acının sembolü—çocuğu, muhtemelen Astyanax'a sımsıkı sarılırken, arka planda Hector'un cansız bedenine yasaklanmış bir şekilde yas tutuyor. Yakınlık ve trajedi arasındaki kontrast belirgin bir biçimde ortaya çıkıyor, zamansız bir anlatımı yaratarak yürek burkan bir hikaye sunuyor. Gölge ve yumuşak çizgilerin ön planda olduğu bu ince oyun, karakterleri hafif bir ışıkta yıkarken; duygusal çalkantılarını ve etraflarındaki ağır sessizliği vurguluyor.

Arka planda bir örtüyle kaplı Hector’un uzandığı kompozisyon, hem yenilgi hem de cesareti betimleyen etkileyici bir odak noktası oluşturuyor. Sanatçının tercih ettiği sınırlı renk paleti—nazik griler ve muted toprak tonları—melankolik temayı işaret ediyor; kayıp ve sevgi üzerine düşünmeye davet ediyor. Odaya yayılan sessiz çığlıkları neredeyse duyabiliyorsunuz; ruhu ağırlaştıran bir yas hissi var; bu duygular dokunulabilir, neredeyse gerçek. Bu sanat eserinin tarihi bağlamı, efsanevi anlatımlar aracılığıyla insani duyguların özünü kapsar; burada her figür bir acı ve empatinin silinmez hikayesini anlatır, bu da eseri kalıcı kaybın geçici doğasıyla yankılanan etkileyici bir parça haline getirir.