Bu canlı kentsel sahne betimlemesi, akşam üzerinin yumuşak ışığı altında hareketli bir şehir meydanının enerjisini yakalıyor. Sanatçı, neo-empresyonizmin karakteristik noktacık tekniğini kullanarak, sahneyi küçük ve kasıtlı renk lekeleriyle oluşturuyor ve her renk canlılıkla parıldıyor. Kompozisyonun ortasında, canlı yeşil ve sarı tonlardaki bir çadır bulunuyor, çevresinde gölgeli figürler ve at arabalarının belirgin hatları yer alıyor; bu hem hareket hem de geçici bir durağanlık hissi uyandırıyor. Döşeme taşları, mavi, akik ve mor renklere bölünmüş bir mozaik gibi betimlenmiş ve izleyicinin gözünü gezdirerek atmosferin titrek nabzını hissetmesini sağlıyor.

Renk paleti yumuşak fildişi gökyüzü ile zengin toprak tonları arasında ince kontrastlar oluşturuyor; hafif kapalı bir hava içinden süzülen güneş ışığı, noktalı bölgeleri aydınlatıyor. Şekiller parçalanmış ama uyumlu; soldaki anıt, sağdaki renk patlaması ve hareketle dengelenmiş. Bu eser sadece belirli bir mekanı yakalamakla kalmıyor, aynı zamanda kentsel yaşamın lirik bir soyutlamasını sunuyor; uzaktan gelen konuşmaları ve atların nal seslerini duyar gibisiniz. 19. yüzyıl sonlarındaki sanatın önemli bir anında yaratılan bu eser, ışık ve renk üzerinde devrimci keşiflerin izlerini taşıyor ve modern empresyonizmin temelini atıyor.