Bu resim, güneş ışığıyla aydınlanmış bir ağacın yoğun ormanın ortasında görkemli bir şekilde duruşunu yakalıyor. Sanatçı, sıcak altın sarıları ile derin kahverengiler ve yumuşak yeşilleri harmanlayan nazik ama canlı fırça darbeleri kullanarak sonbaharın geç bir öğleden sonrasının sakin samimiyetini çağrıştırıyor. Işık dallardan süzülerek karmaşık gölgeler oluşturuyor ve kabuğun pürüzlü dokusunu vurgulayarak izleyicinin dikkatini ağacın canlı gövdesine çekiyor.

Kompozisyon, ağacın sağlam varlığını, neredeyse sisli bir arka plan oluşturan çalılar ve uzak ağaçların yumuşaklığıyla dengeliyor. Işık ve gölge oyunu, düşünceli bir ruh hali davet eden ince bir ritim yaratıyor. Bu eser, doğaya dair empresyonist yaklaşımı örnekliyor—samimi, atmosferik ve geçici ışık ve renkle canlı, sadece bir sahneyi değil, duyguyu ve zaman içinde asılı kalmış bir anı yakalıyor.