Bu dinamik ve yoğun kompozisyon, at üzerindeki savaşçıların şiddetli bir çatışmasını yakalıyor; sanatçının elinde donmuş bir anda güçleri çarpışıyor. Sahne, kahramanlar ve atların karmaşanın ortasında kıvrılıp zorlandığı hareketli bir kargaşayla dolu; şekilleri güçlü bir görsel hikayede iç içe geçmiş. Monokrom palet, derin siyahlar ve yumuşak griler arasındaki cesur kontrastlarla karşılaşmanın dramatizmini ve aciliyetini artırırken; dönerek çizilen fırça darbeleri ve bulanık kenarlar savaşın telaşını ve karmaşasını çağrıştırıyor. Ortadaki figür, kolunu kaldırmış bir atlı asker, direnişi ve mücadeleyi simgeliyor.

Kompozisyon, insan ve hayvan bedenlerinin iç içe geçtiği kontrollü ama vahşi bir savaş alanında gözleri yönlendiriyor, bu da onların ortak canlılığını ve tehlikesini vurguluyor. Delacroix’nun ışık ve gölgeyi ustalıkla kullanışı kas gerginliğini ve duygusal yoğunluğu vurguluyor, bu şiddetli ana psikolojik derinlik kazandırıyor. 19. yüzyılda ortaya çıkan bu eser, romantizmin kahramanlık ve çatışmaya duyduğu hayranlığı yansıtıyor; sadece bir belgelemeyi değil tutkulu bir duygusal bağlılıkla tarihi bir çatışmayı betimliyor. Sanatçının sessiz gürültüleri —silahların çarpışması, toynakların sesleri— çağrıştırma becerisi izleyiciyi tam ortadaki kargaşaya götürüyor, bu da figüratif sanatta etkileyici bir ifade gücü örneği oluşturuyor.