Bu muhteşem manzarada, tuval dönen bulut oluşumlarıyla patlıyor; bulut, gökyüzünün genişliğini kaplayarak, beyaz, krem rengi ve bazen pembe tonlarının karıştığı, soyut güneş ışığı altında dans eden hacimsel bir yapıyla uzanıyor. Sanatçı, duygusal enerjiyi uyandıran güçlü fırça darbeleri kullanarak, gökyüzünün özünü parlak ve karmaşık bir şekilde yakalıyor—tam tersi olan geçici deneyimlerimiz gibi. Aşağıda uzanan yeşil tarlalar, bu dramatik sahneyi dengeleyerek yukarıdaki canlı aktiviteyle bir tezat oluşturuyor.

Daha derine baktıkça, kompozisyon anlamın katmanlarını açmaya başlıyor; cesur, dalgalı fırça darbaları ve ufukta yumuşak tonlar arasındaki etkileşim, doğanın büyüklüğü ve öngörülemezliği üzerine düşünmeye davet ediyor. Bu parça, belki de hem gerçek hem de mecazi fırtınalar hakkında düşünceleri uyandırarak, nostalji veya düşünce duyguları uyandırabilir; çünkü izleyici, bulutların ağırlığı ile açık gökyüzünün hafifliği arasındaki tezatı hissediyor. Hem hareketi hem de durgunluğu kutlayan bir etki bırakarak, bir renk ve şekil dansına davet ediyor.