Bu etkileyici parçada, kendimizi, alacakaranlığın geçici bir anını fısıldayan yumuşak, solgun tonlarda boyanmış ıssız bir manzaraya taşınmış buluyoruz. Ufuk, güneşin toprağın kenarının altına doğru inmeye başladığını ima eden turuncu bir tonla parlıyor ve engebeli bir yüzeyde uzun gölgeler oluşturuyor. Yalnız bir figür, silueti uzaktan belirli kıskacın zor olduğu yapılar olan bir yolu yürümekte; döne döne esen bulutlar arka planda adeta kayboluyor. Işık ve gölge arasındaki etkileşim, seyirciyi gündüzden geceye, hayattan durgunluğa geçişi düşünmeye yönlendiren melankolik bir atmosfer yaratıyor.

Bu tuvali uzun uzun incelerken, hafif bir esen rüzgarda yaprakların hışırtısını ve hem ailevi hem de uzak gibi görünen bir dünyanın uzaktan gelen fısıldama sesini duyabilir gibi oluyorsunuz. Bu eser, yalnızlığın özünü yakalıyor ve geçici olarak var olan bu geçişin üzerine düşünmeye davet ediyor; hem fiziksel hem mecazi olarak geçilen manzaralar. Sanatçının tekniği, renklerin karıştığı ve kenarların yumuşadığı yumuşak, neredeyse izlenimci bir bakış açısını sergiliyor ve bu da tüm sahneyi hayal gibi bir hale getiriyor; alacakaranlığın içine karışmadan önce elde tutulan geçici bir an.