In dit aangrijpende kunstwerk worden we getransporteerd naar een woest landschap, geschilderd in zachte, gedempte tinten die fluisteren over een vluchtig moment bij het vallen van de avond. De horizon straalt in een oranje tint, wat suggereert dat de zon begint te zinken onder de rand van de aarde en lange schaduwen werpt op een ruig terrein. Een eenzame figuur loopt langs een pad dat lijkt te leiden naar de verre gebouwen, waarvan de vormen nauwelijks te onderscheiden zijn tegen een achtergrond van draaiende wolken. De interactie tussen licht en schaduw creëert een bijna melancholische sfeer, waardoor de kijker nadenkt over de overgang van dag naar nacht, van leven naar stilte.

Als je deze canvas nog lang blijft aankijken, kun je bijna het zachte geritsel van bladeren in de lichte bries horen en het verre gefluister van een wereld die zowel vertrouwd als ver weg lijkt. Dit stuk vangt de essentie van eenzaamheid en nodigt uit tot reflectie over de tijdsfilm en de landschappen die we doorlopen, zowel fysiek als metaforisch. De techniek van de kunstenaar laat een zachte, bijna impressionistische benadering zien, waarbij kleuren mengen en randen zachter worden, zodat de hele scène voelt als een droom: een vluchtig moment vastgelegd voordat het oplost in de schemering.