Dit werk vangen een kalme en contemplatieve moment en transporteert de kijkers naar het hart van de winter. De scène ontvouwt zich vanuit een hoge perspectief, toont daken bedekt met sneeuw en het karge landschap daarbuiten. Het gedempte kleuren palet van bruine en grijze tinten harmoniseert prachtig, wat de kou van het seizoen suggereert en gevoelens van eenzaamheid oproept. Je kunt bijna de frisheid van de lucht horen, het stil zijn enkel onderbroken door de verre silhouetten van bomen die zachtjes in de wind wiegen; ze lijken op delicate schaduwen tegen een uitgestrekt, lichtgekleurde lucht.

De compositie leidt het oog langs het hellende dak naar de bevroren grond daaronder, waar verre echo's van de vormen van de natuur suggestief worden weergegeven. De kunstenaar maakt vakkundig gebruik van washes van kleur en zachte lijnen om een gevoel van sfeer en diepte te creëren. Dit is niet gewoon een afbeelding van een winterscène, maar weerspiegelt een aangrijpende vertelling van rust en introspectie, die de isolatie belichaamt die vaak gepaard gaat met de koudere maanden. In de context van Van Gogh's leven, is deze schilderij niet alleen een representatie van de wereld buiten zijn studio, maar een blik op het emotionele landschap van de kunstenaar in een periode van persoonlijke strijd en artistiek onderzoek.