De scène ontvouwt zich met een dramatische hemel die het bovenste deel van het doek domineert; een symfonie van wolken, verlicht door een stralende zon die probeert door te breken. De kunstenaar gebruikt op meesterlijke wijze licht en schaduw, waardoor een gevoel van ontzag en rust ontstaat. Een groep figuren, die blijkbaar op het strand verzameld zijn, zijn gehulde silhouetten tegen de heldere gloed, wat wijst op een drukke activiteit of misschien een moment van gedeelde contemplatie.

De compositie trekt de blik van de onstuimige hemel naar het zandstrand, waar de figuren en boten verankerd zijn. Het kleurenpalet, gedomineerd door warme gouden tinten en koele, staalblauwe tinten, roept het gevoel op van een late namiddag, met de belofte van een naderende storm. De penseelstreken, hoewel gedetailleerd, geven een zachtheid aan de algemene indruk en vangen de vergankelijke aard van licht en atmosfeer. Het spreekt van de scherpe observatie van de kunstenaar en zijn vermogen om de grootsheid van de natuur op het doek te vertalen.