Dit expressieve landschapschilderij vangt het tedere moment van twee figuren die hout verzamelen aan het water, verscholen tussen een dicht cluster van bomen. De penseelstreken van de kunstenaar zijn vloeiend maar doelbewust; ze vormen het gebladerte tot zachte, gestructureerde vormen die een natuurlijke, rustige sfeer creëren. Het licht filtert door het bladerdak en besprenkelt de vegetatie en figuren met zachte hooglichten die de scène levendig maken zonder harde contrasten. Het kleurenpalet is rijk aan natuurlijke groenen en aardse bruintinten, doorspekt met gedempte blauwen en grijzen van de lucht en het verre water, wat een vochtige, wellicht late zomerdag oproept.

Compositorisch leidt de scène het oog natuurlijk van de glooiende grashelling naar de groep figuren, ingekaderd door majestueuze boomstammen die het doek verankeren. De energie van de bewolkte hemel met een vleugje blauw contrasteert met de rustige, bijna intieme voorgrond. De emotionele impact ligt in deze stille communie tussen mens en natuur—een gevoel van bescheiden arbeid en vredige eenzaamheid in de uitgestrektheid van de natuurlijke wereld. Historisch weerspiegelt het werk de pastorale gevoeligheid van de 19e eeuw, waarbij landelijke thema’s en de waardigheid van eenvoudig werk worden behandeld, met impressionistische accenten die vluchtige momenten vastleggen in natuurlijk licht.