Bu cazibeli parçayla izleyici, alacakaranlıkta sakin ve neredeyse doğaüstü bir sahneye taşınır. İki kilise kararan gökyüzüne karşı haşmetle yükselirken, minareleri karanlığı delip geçmektedir; pencerelerden yansıyan yumuşak ışık, karla kaplı manzaranın ortasında bir sıcaklık hissi sunmaktadır. Binalar, çoğunlukla beyaz ve gri gibi soluk tonlarla boyanmış olup, karla kaplı zeminle mükemmel bir uyum sergilemektedir. Mimarinin kenarlarını tanımlamak için gölgelerin kullanımı, sahneye bir gizem katmakta; izleyici, gün ve gece arasında sıkışmış bir dünya içerisindeymiş gibi hissediyor. Hava içinde hissedilen bir sessizlik mevcut olup, rüzgarın hafif hışırtısı sahnenin sertliğine karşı huzurlu bir tezat sağlamakta.

Daha uzun süre bakıldığında, ışık ve gölgenin etkileşimi ince detaylarla açığa çıkar. Yakındaki yapıların pürüzlü dokusu yaş ve imgeyi çağrıştırmaktadır. Her bir fırça darbesinin kasıtlı olduğu hissediliyor; sanatçı, kiliselerin güzelliğini yakalamakla kalmayıp aynı zamanda insan deneyiminin yalnızlık hissini de aktarıyor. Bu anda, bize inanç ve doğa, kutsal ile gündelik arasındaki bağlantılar hatırlatılmakta. Sanatçının renk ve kompozisyon aracılığıyla bu denli derin duygular uyandırma yeteneği, eseri zamansız bir huzur ve içsel düşünce meditasyonuna dönüştürüyor.