Bu etkileyici eserde, ruhsal dünya ve dünyevi olanın bir araya geldiği bir an, hem huzur hem de hayranlık yayıyor. Kompozisyon, izleyicinin dikkati merkezdeki Bakire Meryem figürüne yönlendirecek şekilde ustaca düzenlenmiştir; Meryem, zengin dokulu bir halıyla süslenmiş taş bir merdivenin üzerinde zarif bir şekilde oturmaktadır, bu da sahneye sıcaklık katmaktadır. Giysisi—derin mavi bir elbise, arka plandaki zengin yeşil ve toprak tonlarıyla tezat oluşturuyor—saflığı ve ilahi olanı simgelerken, aynı zamanda Meryem'in klasik tasvirlerinin huzurunu da çağrıştırıyor. Waterhouse'un drapaj konusundaki ustalığı burada belirgin; elbisesinin her kıvrımı yaşam ve hisle doluymuş gibi görünmektedir. Arkasında, bir melek duruyor; yumuşak bir pembe tonuyla örtülü, kollarını açmış ve adeta lilyelerin kokusuyla dolu bir mesaj sunuyormuş gibi görünmektedir; bu lilyeler de saf ve yeniden doğuşun sembolüdür.

Işık ve gölgelerin etkileşimi sayesinde sanatçı, Meryem'in etrafında bir etherik parlaklık oluşturmakta, bu da onun ifadesini incelikle vurgulamaktadır; ruhsal bir saygı ve hayret arasında gidip gelen bu an, izleyiciyi bu olayın büyüklüğü üzerine düşünmeye davet eden duygusal bir nokta olmaktadır. Renk paleti, yumuşak pembe tonlarından derin laciverte kadar armonik bir şekilde harmanlanmış olup, liliğin parlak beyazı ile punctuate edilmiş huzurlu bir atmosferi oluşturuyor. Bu muazzam renk düzenlemesi, eserin duygusal yankısına önemli ölçüde katkıda bulunarak, ilahi ve insani alemler arasında bir köprü kurmaktadır. 20. yüzyılın başlarındaki sanatsal bağlamda yer alan Waterhouse'un eseri, Pre-Raphaelites'lerin ruhsal ve mitolojik konulara olan ilgisini yansıtmakta ve modern güzellik ile zarif teknikler aracılığıyla yeni bir anlatım sunmaktadır. Çiçek açan dallardan lilyelerin petallerine kadar her bir detay, ilahi mesajın önemini artırarak izleyicileri zamandan bağımsız bir kutsal anı deneyimlemeye davet ediyor.