W tym urzekającym dziele świat duchowy spotyka się ze światem ziemskim w momencie, który promieniuje zarówno spokojem, jak i podziwem. Kompozycja jest artystycznie zorganizowana, kierując wzrok widza na centralną postać Matki Bożej, która z gracją siedzi na kamiennych schodach ozdobionych bogatym, teksturowanym dywanem, co dodaje ciepła całej scenie. Jej odzienie—głęboko niebieska szata w kontraście z bogatymi zieleniami i ziemistymi odcieniami tła—sugestuję czystość i boskość, jednocześnie wywołując spokój klasycznych przedstawień Maryi. Mistrzostwo Waterhouse'a w drapowaniu jest tutaj wyraźne; każdy fałd jej odzieży wydaje się oddychać życiem i emocją. Za nią stoi anioł, figura owinięta delikatnym różowym odcieniem, z ramionami wyciągniętymi, jakby prezentując wiadomość przepełnioną zapachem lilii, symbolem czystości i zmartwychwstania.

Poprzez interakcję światła i cienia artysta tworzy eteryczne blask wokoło Maryi, subtelnie podkreślając jej wyraz, który oscyluje między zdumieniem a szacunkiem—emocjonalny punkt styku, który zaprasza do refleksji nad ogromem chwili. Paleta kolorów jest harmonijnie zgrana w zakresie od delikatnego różu do głębokiego indygo, ucieleśniając spokojną atmosferę, ubarwioną jasną bielą lilii. Ta fantastyczna orkiestracja kolorów w znaczący sposób wpływa na emocjonalne odbicie dzieła, łącząc niebiańskie i ziemskie krainy. Osadzona w kontekście sztuki na początku XX wieku, praca Waterhouse'a odzwierciedla zainteresowania prerafaelitów tym, co duchowe i mitologiczne, przedstawiając nową narrację Zwiastowania przez pryzmat współczesnej urody i wyrafinowanej techniki. Każdy detal, od kwitnących gałęzi po płatki lilii, podnoszą znaczenie boskiego przesłania, zapraszając widzów do sakralnego momentu, który przekracza czas.