Bu eser, izleyiciyi yansımalar ve yumuşak tonlarla dolu huzurlu bir dünyaya taşır; burada simgesel ahşap köprü, su zambaklarıyla süslenmiş sakin bir göletle karşılaşır. Kompozisyon, yalnızca köprünün yapısını değil, aynı zamanda onu çevreleyen zengin yeşilliği de yakalar ve insan yapımı nesne ile doğal güzellik arasında uyumlu bir denge oluşturur. Çeşitli yeşillerle boyalı yaprakların zengin dokuları sahneye bir canlılık ve enerji hissi getiriyor. Su, ışık hareketiyle neredeyse canlı gibi, yukarıdaki canlı renkleri yansıtacağı gibi, su zambaklarının nazik yapraklarını da yansıtır; her fırça darbesi tuvaldeki renklerin ince bir dansını öneriyor.

Bu eserin duygusal etkisi derindir; huzur ve sakin bir düşünce hissi uyandırıyor. Köprünün yumuşak kavisleri, bakışları kompozisyon boyunca yönlendiyor; izleyiciyi bu ideal ortamda yürüyüş yapmaya davet ediyor. Monet'in ustaca renk kullanımı—yumuşak pasteller ile derin yeşiller ve köprünün mavi dokunuşlarının birleşimi—hayalini andıran bir kalite yaratır ve huzur vaat eden bir fısıldama gibidir. Bu resim sadece Monet'in ışık ve gölge keşifleriyle bağlanmakla kalmaz, aynı zamanda Empresyonizm'in temel bir örneği olarak, doğa ve sanatın birleşimini kapsar ve insanı duraklamaya, nefes almaya ve bir anın geçici güzelliğini takdir etmeye davet eder.