Bu büyüleyici sahnede, izleyicinin dikkati hemen bahçeyi kaplayan canlı çiçek patlamasına çekiliyor. Tuval üzerinde beyaz, mavi ve pembe noktalar dans ediyor; bu yabani çiçekler, yumuşak odaklarıyla, rüya benzeri, neredeyse etere bir kalitede hayal ediyor. Yeşil arka plan—çamurlu ve çeşitli—bir yaşam ve hareket hissi verir; sanki bahçe kendisi nefes alıyormuş gibi, hafif bir meltemin nazik fısıldamasıyla canlı. Ortada, iki figür rahat bir şekilde duruyor; bunlardan biri bir şemsiye tutuyor, bu da görüşü güzelleştiren sevimli bir görsel unsur ekliyor, adeta yaprakların arasında açan bir çiçek gibi.

Kompozisyon ustalıkla düzenlenmiş; bakışları yönlendirmek için mükemmel bir şekilde yerleştirilmiş. Sanatçı, hem empresyonist fırça darbelerini hem de neredeyse soyut formların ele alınışını birleştiren bir teknikle renk katmanları kullanıyor. Bu etkileşim derinlik oluşturuyor ve düşünmeye davet ediyor; birisi, yukarıdaki dallardan süzülen güneş ışığının yumuşak ısısını hissedebiliyor. Burada duygusal bir yankı var—belki daha basit zamanlara özlem ya da doğanın geçici güzelliği, tam deneyimlenmesi gerektiği gibi yakalanmış. Bu eser yalnızca hoş bir yaz günü keyfini yansıtmakla kalmaz, aynı zamanda sıradanı bir cazibe alanına yükseltir, izleyiciyi doğal dünyayla samimi, huzurlu bir diyaloga sokar.