Bu canlı manzarada, izleyiciyi gökyüzüne doğru uzanan yüksek ağaçların büyüleyici bir yürüyüş yolu karşılıyor; yeşil yaprakları hafif rüzgarda nazikçe sallanıyor. Sanatçı, empresyonizmin bir özelliği olan kısa, kalın fırça darbeleri kullanarak tuvali dokulu bir doku ile doldururken neredeyse dokunulabilir bir hissiyat yaratıyor. Yol uzaklara serpiliyor, bakışı parlak bir gökyüzüne yönlendiriyor—gökyüzünün tonları mavi ve yumuşak beyazdan oluşuyor. Güneş ışığı yapraklardan geçerek zemin üzerinde oyun oynayan desenler oluşturuyor ve sahnenin derinlik ve hareket hissini artırıyor.

Renk paleti, canlı ve doygun, sıcak bir yaz günü hatırasını akla getiriyor. Parlak yeşiller sarı patlamalarla birleşirken, cesur fırça darbeleri neşe ve huzur duygularını uyandırıyor. Bu eser yalnızca doğanın fiziksel güzelliğini yakalamakla kalmıyor, aynı zamanda izleyicileri anın hafifliğini hissetmeye davet ediyor: yaprakların yumuşak hışırtısı, güneşin sıcaklığı ve yalnızlığın huzuru. Monet’in doğayla olan bağı belirgin, 19. yüzyılın manzaralara ve ışığın, atmosferin geçici izlenimlerine duyduğu ilgi gözler önüne seriliyor. Bu parça, Fransız kırsalının büyüsünü ve empresyonist sanatın özünü simgeliyor, günlük sahnelerde keşfedilen güzelliği kutluyor.