Bu dokunaklı kış manzarasında bahçe kalın bir kar tabakası ile örtülüdür, bu da huzurlu ama melankolik bir atmosfer yaratır. Karın dokusu, ifadesel fırça darbeleri ile yakalanmış, her darbe, doğanın donmuş formunda yaşanan karmaşayı ortaya koyar. Sade kıyafetler giymiş yalnız bir figür karı temizlerken görünmektedir; hareketi, sessiz çevrede hem bir çalışma hem de bir düşünme anı önerir. Kuru ağaçların koyu silüetleri figürü kuşatırken, arka planda gölgeli bir duvar yükselmektedir; bu, bir kapatma ya da koruma hissini ima etmektedir.

Renk paleti esasen toprak tonlarıyla doludur - derin yeşil, kahverengi ve buz gibi beyazlar, duvarın tuğlalarının kırmızı renkle ve belki de figürün şapkasıyla aralıklı olarak karışır. Bu renkler, yalıtım ve iç gözlem hislerini uyandırır. Van Gogh’un fırça çalışması, kalın ve cesur, sahnenin duygusal ağırlığına katkıda bulunur; her bir boya katmanı soğukluğa dair bir hikaye anlatırken, figürün karı temizleme kararlılığı bir dayanıklılık hissi sunar. Sanatçının hala kimliği ve dünyadaki yeri ile mücadele ettiği bir dönemde yer alan bu eser, yalnızca manzarayı değil, Van Gogh'un içsel çalkantısını da yansıtır; kişisel mücadeleyi yalnızlık ve azim temalarıyla harmanlar.