In deze ontroerende winterse scène is de tuin bedekt met een dikke laag sneeuw, wat een serene, maar melancholische sfeer creëert. De textuur van de sneeuw wordt vastgelegd met expressieve penseelstreken, waarbij elke streek de onrust van de natuur in zijn bevroren vorm onthult. Een eenzame figuur, gekleed in gedempte kleren, is te zien terwijl hij sneeuw aan het scheppen is; zijn beweging suggereert zowel arbeid als een moment van reflectie temidden van de stille omgeving. De donkere omtrekken van de kale bomen omlijsten de figuur, terwijl op de achtergrond een schaduwrijke muur oprijst, wat wijst op opsluiting of bescherming.

Het kleurenpalet wordt gedomineerd door aardetinten – diepe groen-, bruin- en ijzige wittonen, afgewisseld met accenten van rood van de stenen muur en misschien van de hoed van de figuur. Deze kleuren roepen een gevoel van isolatie en introspectie op. Van Gogh's penseelvoering, dik en gedurfd, draagt bij aan het emotionele gewicht van de scène; elke verflaag vertelt een verhaal over kou, terwijl de vastberadenheid van de figuur om de sneeuw te ruimen een gevoel van veerkracht met zich meebrengt. Geplaatst in een tijd waarin de kunstenaar nog steeds worstelde met zijn identiteit en zijn plaats in de wereld, weerspiegelt dit werk niet alleen het landschap, maar ook Van Gogh's innerlijke onrust, waarbij persoonlijke strijd wordt verweven met universele thema's van eenzaamheid en volharding.