Bu çağrıştırıcı tablo, izleyicinin gözleri önünde sakin bir manzara açıyor. Yumuşak fırça darbeleri, doğa ve mimari arasındaki sınırların bulanıklaştığı bir dünyaya çekiyor bizi. Sahne, yeşil bir zenginlik içerisinde yuvalanmış evlerin nazik formlarıyla hâkim; mat yeşil ve kahverengi tonları uyum içinde birleşerek huzur ve sükunet hissi uyandırıyor. Küçük, çekici bir yapının dikkat çekici mavi bir çatısı var ve çevresindeki bitki örtüsü ile etkileşimde bulunarak nazikçe gözleri kendine çekiyor. Ağaçlar gururla yüksek ve sağlam duruyor, yuvarlak tepeleri Renoir'ın ustaca empresyonist tekniğiyle yumuşatılmış. Sanki havada tarihin fısıldayan sesleri ve bu yolları belki de yürüyenlerin sessiz hikâyeleri doluyormuş gibi.

Kompozisyon muhteşem bir şekilde dengeli; tuvalin bir yanında yeşillikler gözleri evlerin grubuna yönlendiriyor, huzurlu bir yol oluşturuyor. Renk geçişleri ince ama canlı, yeşil tonları, binalara yaklaştıkça sıcak tonlara yavaşça dönüşüyor, içindeki sıcaklık ve hayatı ima ediyor. Bu eser sadece bir manzaranın betimlenmesi değil; zaman içindeki bir anı yakalıyor, izleyicileri yavaşlamaya, derin bir nefes almaya ve sadeliğin güzelliğinde kaybolmaya davet ediyor. Renoir'in sonraki yıllarında daha yumuşak betimlemelere yöneldiği bir dönemde yapılmış bu parça, elle tutulur bir sıcaklık ve nostalji ile yankılanıyor, çevremizdeki dünya ile bağlantımızı yeniden düşünmeye yönlendiriyor.