Resim, zarif bir sandalyede oturan bir beyefendinin rafine bir portresini sunuyor ve bu da huzurlu bir güven duygusu yayıyor. Adamın giydiği kıyafet, koyu bir takım elbise ve canlı çiçek desenleriyle arka plan, resmiyet ve çağdaş stilin bir karışımını simgeliyor. Onun belirgin bıyığı ve düşünceli ifadesi izleyicilerin dikkatini çekiyor, davetkar ama gizemli bir aura yaratıyor. Yumuşak fırça darbeleri sadece kıyafetinin dokusunu değil, aynı zamanda karmaşık çiçekli duvar kağıdının detaylarını da yakalıyor; maviler ve yeşiller uyum içinde birbirine dolanıyor. Atmosferin hayatla dolup taştığı hissediliyor ve neredeyse kumaşın hışırtısını ve elindeki sigaranın alevinin hafif hışırtısını duyabilirmişsiniz gibi geliyor.

Kompozisyona gelirsek, oturan kişinin konumu, biraz merkezden dışarıda, dinamik bir görsel akışa izin vererek bakışın üzerinde durmasını sağlıyor. Işık ve gölge arasındaki karşıtlık, objenin özelliklerini vurguluyor; onu sıcak bir parıltıyla sararken, geçmişe yönelik bir nostalji uyandırıyor. Bu eser, Renoir'ın renk ve ışık konusundaki ustalığını gösteriyor; hem konunun fiziksel özelliklerini açığa çıkarıyor hem de samimi bir anlatıma işaret ediyor—belki de huzurlu bir düşünce anı ya da bir konuşma başlatma daveti. Tarihsel olarak, bu resim, izlenimciliğin evrimi kesişim noktasında önemli bir yer tutuyor ve portrede bireyselliğin ve kişiliğin önemini vurgularken, önceki katı anlatımlardan ayrılıyor. Neredeyse bu çerçeve içerisinde 19. yüzyılın sonlarında Paris’in nabzını hissedebiliyorsunuz.