Bu başyapıtta, doğanın özü, tuvali zahmetsizce akan bir şekilde, döngüsel renkler ve dokularla tasvir edilmektedir. Manzara, mistik bir bahçenin kaybolmuş atmosferine bürünen sakin bir Japon köprüsünü yakalamaktadır. Monet'in ustaca fırça darbesi, üzerinde gökyüzünü yansıtan serin bir göletin parıldayan yeşil ve mavi katmanlarını oluştururken, mor ve yumuşak pembenin ipuçları da karışmaktadır; bu da genellikle bu tür manzaraları süsleyen çiçek unsurlarının bir yansımasıdır. Köprünün su üzerindeki zarif kavisleniş şekli, insan yapımı ile doğal güzellik arasında kesintisiz bir bağlantı öneriyorum; izleyicileri zamanın durduğu bir mekâna davet ediyor.

Her fırça darbesi canlı gibi görünmektedir; sanki izleyici, yaprakların hafif hışırtısını ve sabah melteminin cildine serin bir dokunuşunu hissedebilmektedir. Işık ve gölge oyunları derinlik katarken, gözleri köprüyü saran canlı ama yumuşak dokulara yönlendirir. Bu, yalnızca bir manzaranın betimlemesi değildir; huzurlu bir anın içine dalmaya davet eden bir çağrıdır; birimpressionizm öncülerinden biri tarafından yaratılan hayali bir alana kısa bir kaçıştır. 20. yüzyılın başındaki Fransa'nın tarihî arka planında, sanat ve toplumsal değişim zamanı olan bir dönemde bu eser, hem doğanın güzelliğini hem de devrimci sanatsal ifadesini kapsar.