Bir nehir manzarasının huzurlu güzelliği tuvalde açılıyor; yumuşak, akıcı fırça darbeleri, Lavacourt' dan yavaşça akan Sena'yı tasvir ediyor. Sakin bir sabah ışığı sahneyi sarıyor, su yüzeyini parlayan bir ışıltıyla aydınlatıyor. Nehir kenarındaki otların ve çalıların canlı yeşilleri, soğuk mavi ve gri gökyüzüyle uyum sağlayarak, izleyiciyi bir an daha kalmaya davet eden dinamik bir renk etkileşimi oluşturuyor. Uzaklardaki binalar ufukta nazikçe yükselirken, sessiz şekilleri doğal manzarayla bir bütün haline gelerek, insanlık ve doğa arasındaki derin bağlantıyı ima ediyor.

Bu eserde Monet, Empresyonizmin özünü yakalıyor; spontaneiteyi ve su üzerindeki ışığın geçici oyununu kucaklıyor. Bulutların yumuşak, neredeyse mistik kalitesi, geçici bir anı yansıtıyor—ancak zamanın ötesinde hissettiriyor; sanki gözlemcinin taze havayı soluklayıp sakince nefes almasını istiyormuş gibi. Bu, huzurun yumuşak halkasına doğru hoş bir kaçış ve dalgalanan su ile sallanan yeşilliklerin kalpte yankılanan nazik bir melodiyi oluşturduğu bir an. Doğanın kucaklayıcı keyiflerinden basit zevkleri hatırlatıyor.