Bu eser, başarılı bir avın ardından gelen durumu yakalıyor ve izleyicileri, doğanın güzelliği ile insanın bu güzellikteki hakimiyetinin yankılarını barındıran bir samimi mekâna davet ediyor. Masada, zengin avlar—sülün, tavşanlar ve çeşitli küçük kuşlarla—süslenmiş bir masa, kompozisyonu sabitliyor ve hayranlık uyandırıyor. Tüylerin ve kürklerin canlı dokuları, masanın pürüzsüz yüzeyleri ile tezat oluşturarak, daha yakın bir inceleme için bir çekicilik yaratıyor. Egemen kahverengi ve toprak tonları sahneyi sararken, arada bir parlayan renk patlaması, doğa manzarasının görsel dramını artırıyor.

Monet'in fırça tekniği, daha sonraki eserlerine oranla daha az akıcı olsa da, detaylara derin bir takdir duymayı teşvik eder; doğal formları vurgularken romantik bir dokunuşu dışarıda bırakıyor. Arka plan ilginç bir şekilde sade kalırken, avlanma aletleri—bir tüfek ve avcı borusu gibi—asimetrik bir şekilde asılmış, avcının varlığını öneriyor, fakat o çerçevede yok. Bu derin bir melankoli yaratıyor; yalnızca temsilin ötesinde bir hikâye ima ediyor—doğanın güzelliğini, sessiz durumda bile, hatırlatan bir işaret. Bu eser, sade yaşam ile yükselen modernlik arasında usta bir köprü kurarak, Monet'in realizm ile ortaya çıkan empresyonist hisler arasındaki karmaşık dansını ortaya koyuyor.