Bu huzurlu manzara, nehrin kenarında küçük, mütevazı bir evin yanında duran iki figürü betimliyor; ev, yemyeşil bitki örtüsüyle kısmen gizlenmiş. İnce ve yumuşak fırça darbeleri empresyonist bir his uyandırıyor; sakin yeşiller, toprak tonları ve hafif maviler bulutlu gökyüzüne karışıyor. Kompozisyon, izleyicinin bakışını su kenarındaki dolambaçlı bir patikaya yönlendiriyor; insan ve doğanın huzurlu bir arada varoluşu üzerine düşünmeye davet ediyor. Nehirde yalnız bir figürün bulunduğu sandal sahneye hareket ve canlılık katıyor; aksi takdirde sükunet ve yansımayla dolu olan bu sahneye karşıtlık oluşturuyor. Uzak, puslu ağaç çizgisi ve geniş gökyüzü, hafif bir melankoli katıyor; 19. yüzyıl sonlarında kırsal hayatın sakin ritmini anımsatıyor; o dönemde bu tür sahneler basitliği ve toprakla yakınlığı simgeliyordu. Bu eser, huzuru ve mütevazı günlük hayatın doğal güzelliğini nazik bir realizm ve şiirsel bir atmosferle aktarabilme gücünde yatmaktadır.