Eser, nazik güllerle kaplı bir bahçenin hayali bir görüntüsünü sergilemektedir; her yaprak, Claude Monet'nin ustaca kullandığı fırça darbeleriyle dans eder gibidir. Dönme formları ve yumuşak kenarlarla, resim bir hareket hissi uyandırır; çiçekler, neredeyse hafif bir rüzgârda sallanıyormuş gibi görünerek izleyiciye huzurlu bir an sunar. Kompozisyon hafifçe eğik, gözü çekiyor; sanki yaprakların arasından bakıyor gibi, uzaktan bakmıyorsunuz. Güllerin geniş yayılımı, puslu mavi bir arka planda pembe, beyaz ve yeşil tonlarının bir kaleidoskopuna patlıyor.

Bu tuvalin önünde durduğunuzda, duygusal etkinin neredeyse elle tutulur olduğunu hissediyorsunuz; yumuşak renkler sizi rahatlatıcı bir örtü gibi sarar, boya katmanları derinlik oluşturarak gerçeklik ve bir rüya arasında sıkışmış hissettirir. Parlak ve canlı renkler, doğanın tam anlamıyla açıldığını kanıtlar; yeniden doğuş ve geçici güzelliğin bir sembolüdür. Tarihsel bağlamda, bu eser izlenimcilik akımını yansıtır; geleneksel resmin katı yapılarına bir ayrılmadır; doğa dünyasına karşı filtrelenmemiş bir hayranlığı ifade eder, geçici anları spontane fırça darbeleriyle yakalar. Bu resim, gülleri lüks güzelliğiyle somutlaştırırken, iç gözlemi tetikleyen bir an sunar—gözleriniz başka yöne döndüğünde bile devam eden geçici bir anı.