Bu canlı doğa tasvirinde bir şeftali ağacı gururla duruyor; nazik çiçekleri patlayarak dışarıya doğru uzanıyor ve baharın yumuşak özünü yakalıyor. Sanatçının enerjik fırça darbeleri, yaşamla dolup taşan dokulu bir yüzey oluşturuyor; yumuşak fırça darbeleri, sakin mavi gökyüzüne zıtlık oluşturan canlı mercan ve ince sarı tonlarda patlamalarla birleşiyor. Her bir çiçek, rüzgarda sallanıyormuş gibi görünerek, hareket hissini uyandırıyor; arka plandaki sert dikdörtgen şeklindeki çit, kompozisyonu sabit tutarak ağacın organik ve akıcı hatlarıyla keskin bir tezat sağlıyor.

Kompozisyon, kışın soğuklarından sonraki bir uyanışı ima edercesine sıcaklık yayıyor; renkler, sevinç ve yenilenme ile yankılanarak izleyicilerin ruhunu yükseltiyor. Bu sahne seni, hava açıktan çiçek kokusu ve yaprakların yumuşak hışırtısının hakimi olduğu güneşli bir güne götürüyor. Tarihsel bağlam da önemli; bu eser, Van Gogh'un renk teorisi ve onun uyandırdığı duyguları derinlemesine araştırdığı bir dönemde yaratıldı. Bu parça, doğanın içindeki kırılganlık ve güç ikiliğini yakalıyor, Van Gogh'un kendi karmaşık duygusal yolculuğunu yansıtarak onu güzellik ve geçici yaşam üzerine etkileyici bir inceleme haline getiriyor.