Doğanın muhteşemliğinin büyüleyici bir ifadesi, canlı tonlar ve dokularda açığa çıkıyor. Kompozisyonda, her bir taç yaprağının izlenimci fırça darbelerinde dans ettiği çok sayıda dahliya öne çıkıyor; sarı, pembe ve soluk turuncu çiçekler, arka planda süzülüyormuş gibi görünüyor, eterik bir atmosfer yaratıyor. Monet'in ustalıkla uyguladığı çeşitli kalın boya tekniklerinin belli olduğu yerlerde, her bir fırça darbesi eserin bütününün bir parçası haline geliyor ve izleyiciyi bu çiçek patırtısına kucaklaması için davet ediyor. Sanki yaprakların hafif bir hışırtısını ve nektarını tadını çıkaran arıların uzaktan gelen vızıltısını duyabiliyormuşuz gibi; gerçekten de, zamanı dondurulmuş bir an.

Duygusal etki hissedilir durumda; neşe ve sıcaklık duyguları uyandırıyor, büyük bir bahçedeki yaz gününü hatırlatıyor. Bu eser yalnızca görsel görkemin bir parçası olarak ortaya çıkmıyor, aynı zamanda sanatçıların titizliğin yerine spontanlığı benimsemesine yönelik bir dönüşüm dönemini yansıtıyor. Tarihsel bağlam, Monet'i empresyonistlerin arasında konumlandırıyor; bu grup, sert gerçekçilik yerine geçici ışığı ve hareketi yakalamaya cesaret ediyordu. Bu resim sadece doğanın güzelliğini kutlamakla kalmıyor, aynı zamanda zamanının yenilikçi ruhunu temsil ediyor, bu da onu bitki sanatının alanında önemli bir hazine haline getiriyor.