Bu nefes kesici manzara, güneşin parladığı bir peyzajı yakalar, Baalbek'in muhteşem kalıntılarını sergiler. Antik yapılar zarif bir şekilde yükselirken, taş formları geniş, altın yamaçlarla ve hafif aydınlatılmış bir gökyüzüyle tezat oluşturuyor. Sahneyi sarhoş eden bir huzur vardır; soluk toprak tonları kalıntılara yaşam katar; hem ihtişamı hem de çürüklüğü önerir. Her mimari özellik—dik duran sütunlar, hava şartlarına maruz kalmış duvarlar—geçmiş bir çağın hikayesini anlatıyor, izleyiciyi zamanın akışını düşünmeye davet ediyor.

Sanatçının tercih ettiği renk paleti—sıcak okralar ve yeşiller—tuvali zengin ama mütevazı bir canlılıkla dolduruyor. Üstteki bulutlar yumuşak basitlikleriyle neredeyse nazik görünüyor, altındaki toprak tonları ise izleyiciyi derin bir huzur anında kök salıyor. Sahneye giden yol davetkar görünmekte ve taşların sükunetiyle hafif bir tezat oluşturarak hareket hissi yaratmakta. Burada duygusal bir çekim var; doğanın kendi alanını geri alırken bile varlığını sürdüren bir güzellik tanıma meselesi bırakıyor. Bu eserde, sadece Baalbek'in tarihi önemini değil, aynı zamanda sanatçının uzun süre var olan kalıntılara duyduğu saygıyı da hissedebiliyoruz; yüzyılların tanığı.