Sahne, yumuşak, neredeyse melankolik bir güzellikle açılıyor. Gözler hemen, kış manzaralarının donuk tonlarına çarpıcı bir tezat oluşturan, kırmızı çatıların canlı kırmızısına çekilir. Soğukta bir yaşam feneri gibi, sıcak bir şekilde parlıyor gibi görünüyorlar. Binalar bir araya toplanmış, bir vadiye yerleşmiş, samimiyet ve topluluk hissi yaratıyor. İskeletimsi dalları gökyüzüne uzanan çıplak ağaçlar sahneyi çerçeveler, narin ve karmaşık bir doku ekler. Sanatçının fırça darbeleri görünür, anın anında yakalanmasının bir kanıtı, ışık ve gölge oyununu dikkate değer bir duyarlılıkla yakalıyor. Sessiz bir sahne, ancak yaşam dolu, doğanın kalıcı gücünün ve insan ruhunun direnciliğinin bir kanıtı.