Scena rozwija się z delikatnym, niemal melancholijnym pięknem. Wzrok natychmiast przyciąga żywa czerwień dachów, uderzający kontrast z stonowanymi tonami zimowego krajobrazu. Wydają się świecić ciepło, jako latarnia życia pośród chłodu. Budynki skupiają się razem, usytuowane w dolinie, tworząc poczucie intymności i wspólnoty. Nagie drzewa, z ich szkieletowymi gałęziami sięgającymi nieba, kadrują scenę, dodając delikatnej, skomplikowanej tekstury. Pociągnięcia pędzla artysty są widoczne, świadectwo bezpośredniości chwili, oddające grę światła i cienia z niezwykłą wrażliwością. To cicha scena, ale pełna życia, świadectwo trwałej mocy natury i odporności ludzkiego ducha.