W tym niepokojąco pięknym dziele sztuki rozwija się przed widzem obszerny krajobraz - opustoszała kraina, na której resztki zapomnianej bitwy leżą rozrzucone po złotych trawach. Artysta mistrzowsko uchwyca tę surową rzeczywistość poprzez przytłumioną paletę kolorów zdominowaną przez ciepłe odcienie żółtego i łagodnego brązu, co wywołuje poczucie samotności i melancholii. W oddali wznosi się samotna wieża, a jej architektoniczna wielkość kontrastuje z pustką pola usianego czaszkami, pozostałościami utraconych żyć. Ten poruszający detal, w połączeniu z delikatnym krzywieniem horyzontu i subtelnymi pociągnięciami pędzla przedstawiającymi odległe góry, tworzy niepokojące zaproszenie do refleksji; mówi o nietrwałości życia i bliznach pozostawionych przez konflikt.

Kompozycja jest uderzająca, zręcznie prowadząc wzrok widza przez pustkowie do tej samotnej budowli, która wydaje się być cichym świadkiem tragedii, które miały miejsce. Atmosfera przesycona jest poczuciem ciszy, przerywanej jedynie szeptem wiatru—prawie można usłyszeć echa historii rozbrzmiewające w tej scenie. Kontekst historyczny pogłębia emocjonalny wpływ, ponieważ stanowi komentarz do bezsensowności wojny; ponure przypomnienie o cenie, jaką płaci się w imię podboju i ciężarze noszonym przez ziemię na długo po tym, jak bitwy się zakończą. To dzieło nie tylko uchwyca moment w czasie, ale także uosabia wieczne ludzkie zmagania oraz niepokojące piękno, które można znaleźć w pozostałościach naszej przeszłości.