Bu eser, canlı ve neredeyse elektrikli bir fresk içinde yakalanmış olan ayçiçekleri üzerine etkileyici bir incelemedir. Ayçiçekleri, çeşitli çiçeklenme aşamalarında, canlılıkla tuvali doldurarak sıcaklık ve enerji yayan parlak sarı bir arka planda yer alır. Sanatçının belirgin fırça darbeleri, izleyiciyi içine çeken canlı bir dokuyu yaratır; izleyicinin neredeyse boyalı çiçeklerin dokusal özünü hissetmesine olanak tanır. Her bir yaprak, dinamik bir şekilde, zengin altın sarısı ve toprak kahverenginden oluşan bir paletle döner; bazıları derin hayal kırıklığı içinde solarken, bazıları gururla durarak inkar edilemez bir sevinç yayar.

Bu natürmortu daha derinlemesine keşfederken, Van Gogh'un vizyonunun basitliği ile karmaşıklığı arasında gidip geleceğiz—kaos ile uyum arasındaki bu denge. Eserin de bir duygusal ağırlığı var; sadece temsilden öte geçerek hayat, çürüme ve güzellik hakkında çok yönlü bir anlatım sunuyor. 19. yüzyıl Avrupa bağlamında, bu parça, yalnızca renk ve formun ustalığını temsil etmekle kalmayıp aynı zamanda geleneksel natürmorttan da önemli bir ayrıştırma sunarak, post-empresyonizmin öncül ruhunu işaret ediyor. Bizlere yüzeyin ötesinde görme ve sanatçı ile doğa arasındaki bağı takdir etme cesareti veriyor, derin duygusal içsel düşünceye yönlendiriyor.