Bu çarpıcı parçada, izleyici, canlı bir mavi arka plana karşı yükselen heykelin akışkan konturlarına hemen çekilir. Torso'nun yumuşak, yuvarlak formları, Van Gogh'un karakteristik kalın fırça darbeleriyle işlenmiş olup, figüre derinlik ve doku katmaktadır. Yüz özelliklerinin yokluğu, heykelin saf fizikselliğini vurgulamakta ve onun güzelliğiyle samimi bir bağlantı kurmaya davet etmektedir. Neredeyse kendisini taklit eden mermerin soğukluğunu hissedebiliriz; dalgalanan gölgeler şık silueti vurgulamaktadır.

Renk paleti, eserin genel etkisinde kritik bir rol oynar. Van Gogh, heykelin beyaz tonlarıyla çarpıcı bir tezat oluşturan huzur verici bir mavi seçer ve huzur ve düşüncelilik duygularını uyandırır. Bu, torso'nun üç boyutluluğunu artırmakla kalmaz, aynı zamanda duygusal bir tepkiyi de tetikler; izleyici, bir çeşit hafif özlem veya nostalji hissedebilir. 19. yüzyılın sonlarındaki tarihi bağlamda, klasik formlar derin bir saygıyla karşılanırken, modernlik tarafından meydan okunduğunda, bu parça, Van Gogh'un geleneksel güzelliği belirgin şekilde yeni bir bakış açısından keşfetmesinin bir kanıtı olarak öne çıkar.