W tej uderzającej pracy widz natychmiast przyciąga płynne kontury rzeźby stojącej na tle intensywnego niebieskiego koloru. Gładkie, zaokrąglone formy torsu są przedstawione charakterystycznymi grubymi pociągnięciami pędzla Van Gogha, które nadają figurze głębię i teksturę. Brak cech twarzy podkreśla czystość fizyczności rzeźby, zapraszając do intymnego kontaktu z jej pięknem. Prawie można poczuć chłód marmuru, który naśladuje, a falujące cienie uwydatniają elegancką sylwetkę.

Paleta kolorów odgrywa kluczową rolę w ogólnym wpływie dzieła. Van Gogh wybiera uspokajający niebieski, który stanowi wyraźny kontrast z białymi odcieniami rzeźby, budząc uczucia spokoju i refleksji. To nie tylko zwiększa trójwymiarowość torsu, ale także wywołuje emocjonalną reakcję; widz może poczuć rodzaj łagodnego pragnienia lub nostalgii. W kontekście historycznym końca XIX wieku, kiedy klasyczne formy były głęboko czczone, ale wyzwane przez nowoczesność, to dzieło stanowi świadectwo eksploracji tradycyjnego piękna przez Van Gogha przez wyraźnie nową soczewkę.