Ten poruszający obraz przedstawia samotną starszą kobietę siedzącą cicho w słabo oświetlonym pokoju, owiniętą w ciężki płaszcz z kapturem, który otacza jej poważną twarz. Grube, teksturowane pociągnięcia pędzla charakterystyczne dla artysty nadają tkaninie jej ubrań i rustykalnemu wnętrzu dotykalną jakość. Skromny pleciony kosz stoi na pasiastym dywanie na pierwszym planie, osadzając scenę w codziennym życiu wiejskim. Stonowana paleta kolorów, składająca się z brązów, ochry i wyblakłych błękitów, wywołuje ponury, introspektywny nastrój, podkreślając tematy wytrwałości i spokojnej godności.

Kompozycja jest intymna, lecz powściągliwa, z kobietą ułożoną lekko poza centrum, zapraszając widza do zastanowienia się nad jej historią. Surowe, niemal impresjonistyczne ujęcie światła i cienia oddaje subtelności jej otoczenia — prosty drewniany stół z nieokreślonymi przedmiotami i gładka ściana w tle. To dzieło rezonuje emocjonalnie, sugerując odporność w obliczu przeciwności, i odzwierciedla głęboką empatię artysty wobec wiejskich tematów z końca XIX wieku. To świadectwo trwałego ducha ludzkiego, przedstawione z wrażliwością i nieskomplikowanym realizmem.