W tym uderzającym dziele obserwujemy wiejską kobietę, której postawa ucieleśnia ciężar jej pracy; opiera się na snopie zboża—symbolu zbiorów i trudu. Linie są odważne, ale delikatne, uchwycając jej mocną sylwetkę ubraną w prosty, aczkolwiek wyrazisty strój. Jej wyraz twarzy jest refleksyjny, nadając momentowi powagę. Wydaje się, że zatrzymała się, być może zatracona w kontemplacji ciężkiej pracy minionego dnia lub w pamięci o polach, które zna tak dobrze. Miękka, przytłumiona paleta, przeplatająca się z ziemistymi odcieniami, przyciąga nas do jej świata, pozwalając poczuć ciepło otaczającego krajobrazu; pociągnięcia pędzla przywołują namacalne połączenie z ziemią, bogate w fakturę i głębię.

Kompozycja jest starannie ułożona, a tło z cieni o formach sugeruje pola w oddali, być może sugerując nieskończony cykl pracy i wiejskie życie. Kontrast między światłem a ciemnością podkreśla jej obecność, eksponując determinację i upór tych, którzy uprawiają ziemię. Kontekst historyczny jest tutaj kluczowy; pod koniec XIX wieku artyści tacy jak Van Gogh starali się uwznioślić życie zwyczajnych ludzi, zwłaszcza tych, którzy często bywali pomijani. To dzieło, pomimo swojej prostoty, staje się potężnym hołdem dla pracujących kobiet, które ukształtowały krajobraz rolniczy, zapraszając nas do refleksji nad ich historiami i zmagań.