Na tym fascynującym portrecie nie mogę się powstrzymać, aby nie być przyciągniętym tajemniczą obecnością kobiety siedzącej przed nami. Emanuje spokojną pewnością siebie, jej wzrok jest stały i introspektywny, jakby miała swoje tajemnice. Bogate tekstury jej odzienia—luksusowego czarnego futra—pięknie kontrastują z żywymi odcieniami tła, osiągniętymi dzięki dynamicznej technice pociągnięć pędzla Renoira. Gra światła na jej twarzy ujawnia nie tylko jej cechy, ale również głębię jej charakteru, otoczoną miękkimi cieniami dodającymi element tajemniczości do jej wyrazu.

Wokół niej znajdują się wskazówki na temat bujnego ogrodu, wskazanej przez zamazane zielenie w tle. Subtelne kontury tworzą spokojne otoczenie, które dopełnia jej dostojne zachowanie. W skulpturalnej pozycji delikatnie trzyma ręce na kolanach, ozdobionych pierścionkami, które subtelnie migoczą w otaczającym świetle. Emocjonalny wpływ tego dzieła wykracza poza zwykłą reprezentację; zaprasza widzów do refleksji nad narracją stojącą za jej spojrzeniem, być może rozważając tematy kobiecości, tożsamości i ról społecznych w czasie, gdy kobiety zaczynały się bardziej wyrażać w publicznej sferze. Charakteryzujące się kolorem Renoir nadaje życie tej intymnej scenie, czyniąc z niej nie tylko portret, ale także dialog z publicznością.