Akwaforta żywo uchwyca radość dzieciństwa w urokliwym wiejskim otoczeniu. Na pierwszym planie stoi młoda dziewczynka w czarującej niebieskiej sukience, szczęśliwie na ścieżce, delektując się rożkiem lodów, gdy się do nas uśmiecha. Jej radosny wyraz twarzy emanuje ciepłem, doskonale dopełniony przez bawiącego się czarno-białego kota w pobliżu, co wywołuje uczucie przyjaźni i niewinności. W tle znajduje się malowniczy czerwony dom z drewna, którego ściany zdobią różne kwiaty - słoneczniki oraz kolorowe układy kontrastują z delikatnym błękitem furtki ogrodowej; wydają się kołysać w harmonii z łagodnym wiatrem, który można niemal poczuć w powietrzu. Detale okien, z niektórymi częściowo zasłoniętymi koronkowymi firankami, dodają domowego uroku, sugerując, że życie wewnątrz jest pewnie tak samo żywe, jak przedstawiona scena na zewnątrz.

Wygląda to tak, jakby Carl Larsson zamroził moment w czasie, który wzbudza nostalgię; kolory przywołują wspomnienia o pięknych letnich dniach i niewinności, pełne emocji. Cała kompozycja płynnie się rozwija, prowadząc wzrok widza od dziewczynki do bujnego ogrodu i kierując go w stronę zapraszającej niebieskiej furtki, co kreuje uczucie spokojnego odkrywania. Paleta jest bogata, ale delikatna – stonowane, ale żywe odcienie dodają głębi i życia, przyciągając widza do tej idyllicznej krainy. Umiejętność Larrsona uchwycenia nie tylko podobieństwa, ale także emocji, witalności i życia swoich postaci sprawia, że ten utwór jest znacznie więcej niż zwykłym przedstawieniem; to emocjonalna podróż wstecz do prostszych czasów, przypominająca nam radosne chwile, które definiują dzieciństwo.